สหภาพแรงงานรัฐวิสาหกิจการประปาส่วนภูมิภาค (สร.กปภ.)

“ไม่รู้จะเป็นสมาชิกไปทำไม อะไรๆ เขาก็ให้ดีอยู่แล้ว”

ในชีวิตการเป็นครูบาอาจารย์ของผมนั้น ผมเดินเข้าหาคนเรียนพอๆ กับการที่ผู้เรียนเดินเข้ามาเรียนกับผมที่มหาวิทยาลัย
ในบรรดาผู้ที่ผมเดินเข้าไปสอนนั้น กลุ่มใหญ่ที่สุดก็เห็นจะเป็นสมาชิกสหภาพแรงงาน ที่เหลือ ก็เป็นพวกข้าราชการทหาร ตำรวจและพลเรือนทั่วไปที่เข้าอบรมในหลักสูตรผู้กำกับบ้าง สารวัตรบ้าง ที่เป็นทหารและพลเรือนก็เห็นจะเป็นหลักสูตรวิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร หรือโรงเรียนเสนาธิการกองทัพเป็นต้น
การเดินเข้าหาผู้เรียนตามที่ต่างๆ ก็เลยทำให้มีโอกาสพบปะคนในวัยเดียวกัน เช่น เพื่อนร่วมรุ่นโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัยเดียวกันไม่ก็เป็นเพื่อนบ้านละแวกเดียวกัน แม้แต่จะไปเจอญาติตัวเองที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็เคยมี
เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วมานี้ ผมได้ไปบรรยายให้สมาชิกสหภาพไฟฟ้านครหลวงฟัง ซึ่งการบรรยายเช่นนี้ทำกันมาตั้งแต่ครั้งประธานสหภาพแรงงานคือ คุณไพศาล ธวัชชัยนันท์ ยังมีชีวิตอยู่ ขณะที่บรรยายอยู่พลันก็เหลือบไปเห็นหน้าคนคุ้นๆ จำได้ว่าเป็นเพื่อนที่จบมาจากคณะเดียวกัน
ครั้งพอพัก - เบรก (ทำไมต้องทั้งพักทั้งเบรกก็ไม่รู้) ผมก็ได้ทีกรากเข้าไปทักเพื่อนว่าไปยังไงมายังไงถึงได้ออกจากราชการมาอยู่รัฐวิสาหกิจเช่นนี้ คุยไปคุยมาก็เลยถือโอกาสแอบถามว่า เป็นสมาชิกสหภาพหรือยัง? คำตอบที่ได้ก็คือ..... ไม่รู้จะเป็นไปทำไม อะไรๆ เขาก็ให้ดีอยู่แล้ว

ตอนที่พบกันนั้น ก็นึกอยู่ว่าหลังเบรกจะพูดอะไรดี เพราะก่อนหน้านั้นก็พูดไปจนหมดใส้หมดพุงแล้ว ครั้งพอได้คำตอบจากเพื่อนก็เลยเหมือนได้เชื้อไฟขึ้นธรรมาส ถือโอกาสเทศน์ต่อซะเลย
ผมคิดว่า สิ่งที่เพื่อนพูดนั้นไม่แปลก ใครๆ ส่วนใหญ่ที่เพิ่งเข้ามาในองค์กรที่มีสหภาพแรงงานอยู่แล้วมักคิดอย่างนี้

“จะเป็นสมาชิกทำไม ในเมื่อ “เขา” ก็ให้อะไรๆ ดีอยู่แล้ว”
ถ้าไม่ให้ดีขนาดนี้จะเลือกมาอยู่ที่นี่หรือ?

เป็นสหภาพไปทำไม มีแต่เข้าเนื้อ เป็นสมาชิกนายก็ไม่ชอบหน้า ค่าสมาชิกก็ต้องเสีย ยิ่งถ้าต้องไปเป็นอนุกรรมการหรือคณะทำงานยิ่งจะต้องเสียเวลาส่วนตัวที่จะทำอะไรตามใจชอบ รวมทั้งเสียโอกาสจะได้ OT อีก
นี่ไม่ต้องพูดถึงกรรมการซึ่งจะต้องหนักกว่านี้อีกหลายเท่า!
ก็น่าเห็นใจครับ ผู้ที่เพิ่งเข้ามาทั้งหลายไม่ทราบหรอกครับว่า “เราไม่ได้เป็นอย่างนี้ ในวันนั้น แต่เรากลายมาเป็นอย่างนี้ในวันนี้” (ระวังอย่าพิมพ์ผิดนะครับ)
กว่าจะมาเป็นวันนี้ วันนั้นเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้กันสักเท่าไหร่ ระหว่างวันนั้นถึงวันนี้มีใครทำอะไรไปบ้าง มีใครเสียอะไรไปบ้าง ไม่มีใครรู้
หลายแห่งผู้ก่อตั้งสหภาพแรงงานถูกไล่ออกจากงาน เพราะถูกจับได้ว่า ตั้งสหภาพเตรียมการยื่นข้อเรียกร้องขอเพิ่มเงินเดือน โบนัส สวัสดิการ
กว่าจะได้ค่าจ้าง โบนัส สวัสดิการ จนถึงความมั่นคงอย่างที่เห็น ก็ต้องแลกมาด้วย การตกงานของพ่อ บ้านแตกสาแหรกขาด แม่ไปทาง ลูกไปทาง เหลือแต่พ่อต้องทำงานก๊อกๆ แก๊กๆ
บางคนก็ถึงกับต้องไปบวชแล้วกลับมาบิณฑบาตรเพื่อนฝูงจนมรภาพไปแล้วก็มี!
ผมบอกเพื่อนฝูงในแวดวงสหภาพเสมอว่า จริงอยู่คนไทยไม่ชอบรำเลิกบุญคุณ แต่เรื่องนี้เห็นจะจำเป็น
วันนี้เราได้เดินบนพื้นกระเบื้องมันวาบราบเรียบไม่มีอะไรให้สะดุดเราก็เลยไม่เห็นว่าใต้แผ่นกระเบื้องนั้น มันมีอะไรทั้งอุด ทั้งหนุนอยู่จนทำให้พื้นนั้นมันปูวางอยู่ได้อย่างไม่คลอนแคลน
คนที่ทุ่มตัวเองลงเป็นก้อนอิฐ ก้อนดิน เพื่อรองรับแผ่นกระเบื้องให้เราเดินในวันนี้ น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้เสวยประโยชน์จากการเสียสละทุ่มเทตัวเองในวันนั้น
เพราะถ้าไม่จากไปเสียตั้งแต่ต้น ก็จากไปในบั้นปลายอย่างเงียบๆ ไม่มีใครได้เห็นหรือได้ยิน
แต่ก็ยังมีคนพร้อมที่จะทำต่อจนถึงวันนี้
ขอให้มีคนเห็นความจริงข้อนี้บ้างก็ยังดี